دلم می‌خواهد

یه سیب رو که بالا بیاندازی چندین چرخ می‌زنه تا بیافته،

زندگی هم همینطوریه از ابتدای تولد تا لحظه مرگ … خیلی نمی‌شه پیش‌بینی کرد که چطور می‌شه،

یه روز تو اوجی و یه روز تو فرود، یه وقت شادی و یه وقت دیگه غمگین، حال خوب داری و حال بد هم …
این بالا پائین شدنای محیطی و بیرونی نیست که باعث دگرگونی احوالات و تاثیر روی احساساتمون می‌شه بلکه امواج درونی که از طرز فکر و نگرش ما بوجود میاد این طوفان رو به پا می‌کنه…
پس اگه می‌خوائیم لحظات خوب ماناتری داشته باشیم و روزگار رو با خوشی بیشتری سپری کنیم، لازمه که حواسمون بیشتر به درونمون باشه تا بیرون…
اینکه رسالتمون در زندگی چیه و در قبال اون چه ارزش‌هایی رو به این دنیا اضافه می‌کنیم و چطور وجود انسانیمون رو تعالی می‌بخشیم…
اگه هروقت که خسته می‌شیم یا دوست داریم غر بزنیم و به زمین و زمان بد و بیراه بگیم، یا وقتی که به نظر میاد همه درهای روزگار به رومون بسته شده و هیچ انگیزه‌ای برای زندگی نداریم… بریم یه کنج خلوتی بشینیم و درونمون رو بگردیم یه دلیل بیشتر نداره، نیازمون به عشق پاسخ داده نشده…
حتما پیش خودتون می‌گین: خب پاسخ از یه منبع بیرونیه ( وبا یه خنده ته دلتون که مچ نوشتارم رو گرفتین) برای اینکه این نیاز بی‌پاسخ نَمونه یه ضرورت وجود داره و بس… اینکه هر لحظه بدونیم که لحظه بعدی می‌تونه وجود نداشته باشه، اینکه تکریم و سپاس از هست رو بیاموزیم و به نیست فکر کنیم…